Keer mij terug naar mijn onwetendheid
voor eeuwig
Naar mijn verhalen die veelbelovend zijn
Mijn dromen die mij doen vertrouwen op de toekomst
de toekomst die mij doet geloven
Dromen....
zo simpel
zien.....
zo simpel
ruiken...
zo simpel
voelen...
zo simpel
horen...
zo simpel
spreken...
zo simpel
Gedachten en handelen vergieten mijn fantasie
werkelijkheid gevormd in opgaven
het weerspiegeld enormiteit
en toch doet het reflecteren naar simpeliteit
Toendertijd ..
Keer me terug naar mogelijkheid
Laat me alleen zijn voor wie ik ben
Keer me veilig terug ...
Toendertijd
zo simpel
waarmaken lijkt voorbestemd
Dromen doelgericht
Breng me veilig terug
Toendertijd
zaterdag 19 september 2009
vrijdag 4 september 2009
Silence is nog enough for me
Als gesprekken niet worden gehoord
Als woorden opgaan in lucht
Als communicatie niet inhoudelijk is
Als klanken harder en alsmaar luider klinken
Een stem die overslaat
Als ogen zich laten overspoelen door de laatste tranen
Als de grond onder mij zich vormt in een oceaan
Het gevoel dat ik verzuip
Het gevoel dat ik verdrink
Het gevoel dat ik stik
En tegelijkertijd blijf ik starend staan naar de bodem
Ik hap naar adem
Ik hap naar tegenwoordig
Ik hap naar later
Momenten verzadigen,
Tijden veranderen maar mensen zelden
Mijn romp wil hun de rug toekeren
Maar mijn graat wil zich niet bekeren
Als hoop zich doet uiten in gaten in het hart
Dan is het wensen wat zich staande zal houden
Wensen dat het gewenst zal worden
Ze kijken niet op,
onder
links
rechts
boven of
beneden
maar alleen naar mij
Het spreken en daden negeren zij
Ze staren me aan terwijl het water mijn adem ontneemt
De ijstijd heeft men doen bevriezen
Het heeft men de dood ingevroren
Als woorden opgaan in lucht
Als communicatie niet inhoudelijk is
Als klanken harder en alsmaar luider klinken
Een stem die overslaat
Als ogen zich laten overspoelen door de laatste tranen
Als de grond onder mij zich vormt in een oceaan
Het gevoel dat ik verzuip
Het gevoel dat ik verdrink
Het gevoel dat ik stik
En tegelijkertijd blijf ik starend staan naar de bodem
Ik hap naar adem
Ik hap naar tegenwoordig
Ik hap naar later
Momenten verzadigen,
Tijden veranderen maar mensen zelden
Mijn romp wil hun de rug toekeren
Maar mijn graat wil zich niet bekeren
Als hoop zich doet uiten in gaten in het hart
Dan is het wensen wat zich staande zal houden
Wensen dat het gewenst zal worden
Ze kijken niet op,
onder
links
rechts
boven of
beneden
maar alleen naar mij
Het spreken en daden negeren zij
Ze staren me aan terwijl het water mijn adem ontneemt
De ijstijd heeft men doen bevriezen
Het heeft men de dood ingevroren
Abonneren op:
Posts (Atom)