Het is alsof ik verstoppertje speel maar dan helemaal alleen. Hoe erg ik mijn best doe om je te vinden, je komt maar niet tevoorschijn. Je zie je niet omdat je niet langer meer mee speelt. Ik zie je niet omdat de uitslag bekend is. Ik zie je niet omdat je bent uitgespeeld. En dat allemaal omdat ik het niet kon loslaten. Niet kon negeren voor wie ik was. Het lijkt zo ver, je bent zo ver weg van mij. Ik wou dat je had geluisterd, geluisterd naar mijn spelregels voordat je had besloten om weg te gaan.
Nooit geweten dat ik voor je zou voelen. Een gevoel dat puur, echt en helder zou kunnen zijn. Een gevoel dat zich vormt in een glimlach. Een gevoel dat warmte met zich mee brengt. Het gemis omdat ik mijn tijd met samen jou wilt delen. Het ging zo snel, en het gaat zo langzaam voorbij. Het doet er niet toe of anderen mij geloven, zolang jij maar op mij vertrouwd, maar ik ben te laat. Vergeet de persoon wie ik was, zag je maar de persoon wie ik wil zijn.
Altijd ondervonden dat het makkelijk is om mijn spelregels te volgen. Om controle te hebben over het eigen en een ander. Maar dit keer had ik moeten luisteren naar jou, mezelf en mijn hart in plaats van de gewende weg te volgen. Dit keer had ik moeten weten dat jij veel meer was dan een speler. Dat jij iemand was die niet voor het spel ging, maar iemand die streefde met zijn verlangen en gevoelens die jij voor mij koesterde. Geen excuses, geen verontschuldigingen en geen nieuwe kansen. Ik mis je oprecht
Tijd is waardevol, was ik maar op tijd. Tijd terugdraaien kan niet, je hebt me ingehaald. Je hebt me achterlaten om de tijd voor te zijn. Voor jou had ik de waarde van een winnaar, jij wilde de mijne zijn. Had ik maar nooit vals gespeeld, denk ik nu. Want als ik dat niet had gedaan was je hier nog met mij. Als ik dat niet had gedaan, hadden we samen gewonnen. Als ik dat niet had gedaan had ik liefde hervonden in mijn spel en zou mijn spel nooit meer een spel zijn.
dinsdag 14 juli 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)